Centrale banken aan zet
De overgang van juli naar augustus deze week is niet bepaald een geruisloze. Na een periode van luwte op de economische kalender is het nu opnieuw alle hens aan dek. Tussen de lawine aan cijfers krijgt de markt belangrijke bedrijfsresultaten te verwerken en buigen centrale bankiers vanuit het oosten over Centraal-Europa tot het uiterste westen het hoofd over het monetair beleid.
Dat laatste bekijken we van dichterbij. In de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Japan (alsook Tsjechië) moeten de centrale banken aan de bak. De onzekerheid rond de rentebeslissing is waarschijnlijk het minst bij de belangrijkste onder hen. Iets anders dan het status quo bij de Fed (5.25-5.5%) zou woensdag een verrassing zijn. We kijken uit naar de toon van de beleidsverklaring en de persconferentie van voorzitter Powell achteraf. De hamvraag luidt of juli het moment is van de opening richting renteverlagingen; formeel in de verklaring of informeel door de voorzitter. Drie inflatiemeevallers in het vorige kwartaal wisten de drie teleurstellingen van kw1 uit terwijl de economische cijfers sinds de junivergadering de lat doorgaans niet haalden en het kantelpunt in de arbeidsmarkt voort naderde. Een sterk groeicijfer in kw2 was de spreekwoordelijke uitzondering. De druk van de markt is er: die onderhoudt steeds meer het idee van ofwel drie renteverlagingen van 25 bpn dit jaar (veel meer dan wat de Fed in de junivoorspellingen naar voor schoof) of van een 25-50 combinatie. Het gevoel van de markt bevestigen in minder liquide zomerhandel draagt risico’s mee maar evenmin denken we dat Powell hard wil ingaan tegen de recente herpositionering. De deur in juli op een kiertje en wagenwijd in augustus (Jackson Hole) richting eerste renteverlaging in september is het meest elegante scenario.
De uitkomst van de Britse beleidsvergadering is het betere giswerk. In essentie gaat het er om of inflatie voor de meerderheid voldoende matigde zodat de scherpste randjes van het restrictief monetair beleid (5.25%) er ECB-gewijs af kunnen. De laatste economische cijferstroom was voer voor beide strekkingen – duif of havik. De keuze voor het status quo in juni (7-2) was voor sommigen al een dubbeltje op zijn kant. Zij houden de sleutel voor nu donderdag in handen. De markt schat de kans op een eerste knip deze cyclus in op quasi 50-50. We zouden er niet van verschieten mocht de Bank of England, vergezeld door bijgewerkte voorspellingen, het huidige marktmomentum en het passeren van de verkiezingen aangrijpen als instapmoment.
De rentebeslissing van de Bank of Japan morgen is een minstens even groot vraagteken. Hier draait de kwestie weliswaar om een verhoging vanaf de huidige 0-0.1%. Inflatie zweeft nog altijd boven de 2%-doelstelling maar de private consumptie overtuigt niet. De BoJ wil dat laatste zien evolueren naar een structurele aanjager van inflatie. Bovendien haalt de recente JPY-appreciatie wel wat druk van de ketel. Zowel de markt als analisten zijn erg verdeeld. Wij denken dat de centrale bank nog even zal afwachten. Wel zeker is dat ze een schema voorlegt met details rond de afbouw van de obligatieaankopen (momenteel JPY 6000 miljard per maand). De BoJ stak twee weken geleden haar teen in het water met een rondvraag in de markt naar een realistisch scenario dat volatiliteit tot een minimum beperkt. De uitkomst, een halvering van de aankopen in 1-1.5 jaar tijd, is waarschijnlijk het pad dat Tokio zal bewandelen.