Het diner
Aperitief – Porto Tonico
Tussen de kantelen van het eclectische Palácio da Pena overschouwt ECB-topvrouw Lagarde de omgeving. Een zwoele zomerbries baant zich een weg tussen de grijze pluimen van deze wijze uil. Atlantische Oceaan ten westen en ten zuiden. Het bruisende Lissabon ten oosten en het Portugese binnenland ten noorden. De zoete variant van de klassieke gin tonic vindt makkelijk zijn weg naar binnen. Nog even tot rust komen vooraleer dit UNESCO-beschermde voormalige koninklijke zomerpaleis decor wordt van het informele openingsdiner van het jaarlijkse forum van de Europese centrale bank. Het Europese equivalent van het Jackson Hole symposium wint elk jaar aan belang en kan gerust zijn voet zetten naast de Amerikaanse jamboree. De gasten zijn zich nog van geen kwaad bewust, maar de Française kan een glimlach niet onderdrukken. Hier in Sintra wordt vanavond geschiedenis geschreven.
Voorgerecht – Sardinhas assadas
De TL-lamp flikkert. Op de wastafel van de damesvertrekken licht het scherm van een iPhone 15 Plus tussen twee pulsen op. “Good luck” leest de boodschap. Attent van Olivier. Typisch ook. Kort en krachtig. Nog een laatste penseeltrek onder de oogleden en showtime.
Onder luid applaus en na het obligate afdraven van het curriculum vitae door Lagarde – nog zo’n oudgediende trouwens – stapt Gita Gopinath het podium op. Dinertoespraken zijn de ergste. Zowel voor toehoorder als voor spreker. De eerste concentreert zich na de aperitief te veel zo hard op het geruisloos vullen van de lege maag waardoor de speech van de tweede van hoofd- tot bijzaak degradeert. De hongerige ogen zijn op het bord en niet op de eregast gericht. Tegen de muren spreken vindt zijn origine niet zomaar in een middeleeuws banket. Gewapend met die wetenschap heeft het IMF-directielid en voormalig hoofdeconome ingezet op een boodschap waarvan ze weet dat die meteen zal blijven hangen. Drie ongemakkelijke waarheden voor het kruim van de monetaire en academische wereld. Bekt goed. Nummer 1: het duurt te lang vooraleer inflatie terug valt richting doelstelling. De inflatiestrijd heeft daarom nog steeds prioriteit ondanks groeiende economische risico’s. Haar tactiek werkt. De zilveren bestekken rusten weer op hun startposities. Het publiek kan geen kant meer op. Sardines in een blik.
Hoofdgerecht – Pollo piri piri
Powell zoekt naarstig oogcontact met Bailey, maar vindt dat niet. Het valt de Fed-gouverneur op dat het BoE-opperhoofd aan de eretafel meer aandacht heeft voor de voorzitster van de Norges Bank dan voor mevrouw Bailey. Ida Wolden Bache heeft haar plekje in de zon verworven als “docente op de driedaagse syntra-opleiding inflatie en haar oorzaken”. NBB-voorzitter Wunsch moest op de receptie alle zeilen bijzetten nadat zijn binnenlands woordgrapje tot een ongemakkelijke stilte leidde in een internationaal gezelschap. Bailey had de pointe toen ook al gemist. Meer stresskip dan sierlijke zwaan was de vleierij daar al begonnen. Gopinath duwt nochtans waar het pijn doet met haar tweede ongemakkelijke waarheid. Marktonevenwichten creëren een spanningsveld tussen prijsstabiliteit en financiële stabiliteit. Laat het fiscale beleid zoveel mogelijk haar werk doen en zet de inflatiestrijd ondertussen voort, luidt de niet mis te verstane boodschap. Anders loop je als centrale bank achter de feiten aan. De blikken van de zaal priemen plots in Powell’s rug. Hij zoekt opnieuw oogcontact met Bailey om de smart minstens mentaal te delen. Het lukt eindelijk. Met mevrouw Bailey…
Dessert – Pastéis de Belém
Een luid applaus wordt al snel een staande ovatie. Middenin de zaal dopt een oudere man zijn vochtige oogballen droog. Hij is misschien nog trotser dan de stralende vrouw op het podium die wordt bejubeld als een popster. Olivier Blanchard beseft in het moment dat hij meer eer haalt uit zijn rol als mentor dan uit eender welke andere post uit zijn rijkgevulde staat van dienst. De derde oncomfortabele waarheid – meer opwaartse inflatierisico’s in de toekomst – stond bol van de verwijzingen naar zijn denken. Een symbiose van herkenning en erkenning. Gaande van het niet over dezelfde kam scheren van aanbodschokken, over eerherstel van de Philipscurve tot preventief monetair beleid. De slimme opbouw van zijn protegé’s speech brengt automatisch een vierde oncomfortabele waarheid boven als gespreksonderwerp tijdens het nagerecht: Blanchard’s paradepaardje dat centrale banken in de toekomst impliciet of expliciet een hogere inflatiedoelstelling zullen aanvaarden. Voor de ontkenners bieden de zoete gebakjes tegenwicht voor de bittere nasmaak van Gopinath’s exposé.
Digestief – Macieira… en een sloot whisky
João baat al tien jaar een kroeg uit in het hartje van de Bairro Alto. In de vroege uurtjes is zijn lot vaak tegen en wil en dank verbonden met dat van zijn laatste klanten aan de andere kant van de toog. Emoties laaien niet zelden hoog op. Vaak geluk, even vaak verdriet. Altijd overgoten met een saus melancholie. Vanavond speelt hij klankbord voor een gedrongen bebrilde eilander. Zijn bleke huid, onverstaanbaar accent en voorliefde voor scotch – meer halfleeg dan halfvol – verraden Ier of Schot. Kin halverwege de schouderbladen, blik op de whiskyspiegel, sprak, en later bralde, de man over de grootste vernedering uit zijn carrière. Weggemoffeld aan een tafel naast de plee moest hij gedwongen aanhoren hoe zijn gedoodverfde opvolgster een nieuw tijdperk formaliseerde en hem – uithangbord en architect van de vorige era – naar de achtergrond verwees. Enkel pek en veren ontbraken. Het biljet van 50 euro dat met alle moeite van de wereld in João’s richting fladderde, doorstaat de tand des tijds niet. Of de rest dan maar op de spiegel kon, vroeg de ondertussen nukkige gast die tegen zijn zin nog een week in Lissabon zou vertoeven. Op naam van Lane, Philip Lane.
Mathias Van der Jeugt, KBC MarktenzaalA