Fed steekt een historisch tandje bij
“Inflation is much too high and we understand the hardship it is causing, and we’re moving expeditiously to bring it back down.” De nieuwe tien geboden (Marktrapport, 2 mei) duidelijk indachtig, trapte Fed-voorzitter Powell gisteren de toelichting van een historische beleidsvergadering af.
Daarop verhoogde de Amerikaanse centrale bank de rente met 50 bpn tot 0,75-1%. Ze telefoneerde die beslissing de afgelopen weken netjes door naar de markten maar dat maakt ze niet minder speciaal. Het is geleden van 2000 dat de Fed een renteverhoging van dat formaat doorvoerde. Het is bovendien niet de laatste. Daar liet Powell geen twijfel over bestaan. Juni en juli zijn een gedane zaak. We voegen daar september nog aan toe. Vanaf juni start de Fed ook met de afbouw van haar balans. Sinds de pandemie verdubbelde die in omvang tot een slordige $9000 miljard. Ze omvat onder meer $5800 miljard overheids- en $2700 miljard hypotheek-gerelateerde obligaties. Die portefeuilles worden van juni tot en met augustus respectievelijk met $30 miljard en $17,5 miljard per maand op natuurlijke wijze (niet vervangen van vervallen activa) afgebouwd. Die in totaal $47,5 miljard evenaart dan al de kruissnelheid bereikt in de cyclus van 2018-2019. Vanaf september verdubbelt de Fed het tempo tot een gecombineerde $95 miljard.
De Fed schuift pijlsnel op van een accommoderend richting neutraal monetair beleid; één dat de economische groei en inflatie stimuleert noch stremt. Voor de beleidsrente schat Powell dit theoretisch walhalla ergens tussen 2 en 3%. Maar waar komt al die haast vandaan? Inflatie loopt maand na maand verder weg van de 2%-doelstelling. De favoriete maatstaf van de Fed klom in maart op tot 6,6%. Een deel daarvan heeft de Fed niet onder controle. Denk aan de hoge energieprijzen of de impact van de strenge Chinese Covidaanpak op productiekettingen. Beide vallen onder de noemer “aanbodinflatie”. Toch kan ze niet om de binnenlandse drijfveren heen. De economie doet het goed en nergens komt dat beter tot uiting dan in de arbeidsmarkt. Er is een record aantal vacatures, ongeveer dubbel zoveel als er werklozen zijn. Dat wil de Fed meer in evenwicht. De lonen groeien een pak sneller dan voorheen. Dat biedt een mooie buffer tegen de hoge inflatie maar riskeert een moeilijk beheersbare, zichzelf versterkende loonprijsspiraal te ontketenen. Op dit type (vraag)inflatie heeft de Fed wel vat. En ze zal haar invloed laten gelden: als het moet (en dat zal), is ze bereid om voorbij neutraal tot in restrictief gebied (>3%) te gaan. Powell is ervan overtuigd dat dit kan zonder de economie in een recessie te storten.
De Fed overtuigde omstaanders al langer van haar wilskracht. Maar of ze in haar missie tegen inflatie ook renteverhogingen van méér dan 50 bpn overweegt, zoals de markt stilletjes verdisconteerde? Neen. Dat was voldoende voor een opluchtingsrally in de beurzen en correctie van de dollar en Amerikaanse rentes (tot 14 bpn aan het korte eind). We waren gisteren al niet overtuigd van de onderliggende kracht van die beweging. De markten nog geen 12u later spreken boekdoelen: zowel de dollar als de rentes recupereren bijna de helft. De Fed haalde gisteren de angel uit een verhit rentedebat maar niet meer dan dat.
Amerikaanse tweejaarsrente: Pavlov-correctie na de Fed zet zich vandaag niet voort.
