Vergroenen op het tempo van de economie?
De weg naar een groene toekomst voor de EU kan via vele wegen lopen. In juli 2021 publiceerde de Europese Commissie (EC) alvast haar gewijzigde beleidsplan om klimaatneutraliteit te bereiken tegen 2050. In deze strategie nemen koolstofprijzen een centrale positie in. Onder meer via het Emission Trading System (ETS), en de voorgestelde uitbreiding ervan, wil de EC uitstoters van broeikasgassen doen nadenken over hun activiteiten en investeringen in groene technologieën aanmoedigen. Dit is broodnodig aangezien de EU verantwoordelijk is voor een fossiele CO2-uitstoot van zo’n 3,3 miljard ton per jaar (zie figuur, cijfers 2019).
Ook de ECB houdt in haar ruime beleidskader steeds meer rekening met de klimaatproblematiek. Zo investeerde ze in groene obligaties in het kader van de aankoopprogramma’s van activa en werd er begin 2021 een Climate Change Centre opgericht dat al het werk rond de klimaatproblematiek binnen de organisatie samen moet brengen.
Groener op tempo van de economie
In een recent onderzoek spreken onderzoekers van de ECB zich uit voor een koolstofbelasting. Dit is een vorm van koolstoftarifering, net als het EU ETS. De onderzoekers stellen evenwel geen traditionele koolstofbelasting voor, maar eentje waarvan de hoogte zou variëren in de tijd naar gelang de fase in de economische cyclus. Tijdens boom-periodes zou de belastingvoet stijgen om vervolgens weer te dalen als de economie zich in een recessie bevindt.
Minder inspanningen vragen in periodes van economische terugval zou de stabiliteit van de conjunctuurcyclus moeten bevorderen volgens de auteurs. Meer nog, ze stellen zelfs dat de macro-economische stabilisatie voorrang moet krijgen op milieubescherming tijdens crisissen.
De achterliggende reden voor deze opvatting is dat klimaatverandering de risico-aversie verhoogt met gevolgen voor het voorzorg sparen. De auteurs gaan er in hun model van uit dat de risico-aversie varieert met de tijd maar evidentie hiervoor wordt niet gegeven.
Genoeg gewacht
Op het eerste zicht kan het voorstel logisch klinken, anticyclische stabilisatoren zijn gekende concepten binnen de economische theorie. Toch zijn er ook enkele bedenkingen te maken. De belangrijkste heeft te maken met het doel van een koolstofbelasting, namelijk het internaliseren van de kosten die nu niet betaald worden door de vervuiler maar door de maatschappij. Door de betaling ervan aan te passen aan de conjunctuur zou men het signaal geven dat het enkel gaat om een extra belasting, terwijl het eigenlijk een rechtzetting is van een productiekost die jarenlang ten onrechte afgewend werd. Een ton CO2 heeft een bepaalde externaliteit en dus bepaalde belasting nodig, onafhankelijk van de stand van de conjunctuurcyclus. Bedrijven ondersteunen tijdens crisisperiodes is verdedigbaar, maar een variabele koolstofbelasting lijkt niet de beste manier om dit te doen.
Cora Vandamme, Economist KBC Groep