Op weg naar een ‘logische’ Fed renteverlaging?
Vorige week kregen we een uitgebreide update over de Amerikaanse economie .Een kort overzicht: Het ISM-vertrouwen uit de verwerkende nijverheid toonde een contractie. De verstoring van de productieketting door de handelsoorlog treft ook de Amerikaanse ‘maakindustrie’. De dienstensector en de tewerkstelling houden wel stand. Toegeven, de tewerkstellingsgroei (130 000) bleef iets onder de verwachting. In een iets langer perspectief blijft de tewerkstellingsgroei wel op koers, zeker gezien de lange economische cyclus en de lage werkloosheid. De andere deelcomponenten van het arbeidsmarktrapport waren wel goed. De lonen stegen meer dan verwacht en de participatiegraad neemt toe. De marktreactie was uiterst beperkt. De conclusie naar het Fed-beleid toe was snel getrokken. De markt verwacht(te) dat de Fed de rente volgende week me 25 bpn zal verlagen en de payrolls werden gezien als de perfecte illustratie dat die verwachting gerechtvaardigd is. We leven immers in een tijdperk waar van de centrale banken niet enkel verwacht wordt dat dat ze hun doelstelling inzake groei en inflatie halen. Ze moeten ook ‘preventief’ optreden als ze risico’s zien. Beter wat te vroeg dan wat te laat. Toch blijft de vraag of een nieuwe reeks renteverlagingen nu al echt nodig is. Meer nog is de vraag of het realistisch is wat we vragen van de centrale bankiers.
De rol van centrale banken kan veranderen, zeker na een kantelpunt. Voor de financiële crisis hadden we in de huidige situatie geen extra versoepeling meer verwacht. Het is niet abnormaal dat markten ‘uitgesproken’ verwachtingen hebben over het beleid. Wel gaan die verwachtingen nu systematisch in de softe richting. De centrale banken moeten vooral soepel genoeg zijn. Zowel de politiek als de markt leggen een heel grote verantwoordelijkheid bij de centrale bank. Sommigen kunnen leven met de hen toegemeten ‘almacht’ en willen de roep op een forse versoepeling inwilligen. Anderen vinden extra actie minder vanzelfsprekend. Hoeveel verantwoordelijkheid kan je naar de centrale bank doorschuiven? Als je verwacht dat ze alles moet oplossen met een (soepel) beleid, houdt ze mogelijk te weinig munitie over voor wanneer het echt nodig is in het kader van haar normale opdracht. Bijvoorbeeld: in welke mate moeten centrale banken de handelsoorlog compenseren? Moet de Fed het beleid ‘automatisch’ verder versoepelen als Trump de handelsoorlog op de spits drijft? Het zou ‘logischer’ zijn dat de politiek dat conflict oplost en de rol van de centrale banken daarbij secundair blijft. Hetzelfde geldt voor een gebrek aan structurele maatregelen om de groei te versterken of de terughoudendheid van bepaalde overheden om de fiscale ruimte die ze hebben te gebruiken.
In een speech vrijdag bleef Fed-voorzitter Powell positief over de groei, maar deed tegelijk niets om de verwachting voor een renteverlaging in twijfel te trekken. In het huidige context is dit een compromis om niet met de markten en/of de politiek in aanvaring te komen. Vraag blijft of dat op termijn de efficiëntie/slagkracht van het monetaire beleid ten goede komt. Zoals we vorige week schreven, toonde ook Christine Lagarde zich in haar hoorzitting voor het Europese Parlement gevoelig voor de neveneffecten van het beleid waarvan men hoopt dat het zowat alle problemen moet en kan oplossen.