Lagarde for ECB president!

De teerling is geworpen. De grote Europese stoelendans leidde gisteren tot een nieuwe voorzitter van de Europese Commissie. Dat wordt – onder voorbehoud van goedkeuring van het Europees Parlement – de Duitse minister van Defensie Ursula von der Leyen. Maar er lag nog een andere topjob als voorzitter van de ECB voor het rapen. De Franse Christine Lagarde treedt in de voetsporen van Mario Draghi.

De keuze voor Lagarde is noch verwacht noch onbesproken. In september vorig jaar wees ze zo’n carrièreswitch nog van de hand. De keuze voor een van haar landgenoten Coeuré en Villeroy of de Duitser Weidmann was bovendien evidenter, niet in het minst omwille van hun ervaring inzake monetair beleid. Dat Lagarde uitgerekend die ervaring ontbreekt, is een belangrijk punt van kritiek. De voormalige advocate was namelijk onder meer actief in de politiek als minister van Financiën. Ze trad vervolgens in 2011 aan als hoofd van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en vervult die functie tot op vandaag. Haar politieke achtergrond maakt van Lagarde wel een goede redenaar, een kwaliteit waarop ze in haar nieuwe betrekking allicht meermaals beroep zal moeten doen.

Christine Lagarde erft van Draghi een centrale bank waarvan het monetair wapenarsenaal uitgeput raakt (is?). De ECB voert nog steeds een uiterst gul beleid met nul- en zelfs negatieve rentes en stevige kwantitatieve versoepeling. Dat de centrale bank haar 2%-doelstelling desondanks bestendig mist, brengt de geloofwaardigheid in het gedrang. De economische donderwolken noopten Draghi enkele weken geleden tot een de facto aankondiging van meer monetaire stimulus. Zijn opvolgster staat zeker niet te boek als een monetaire havik. Maar de ruimte voor verdere versoepeling is beperkt en blijft allicht niet zonder protest. Het vraagt verbaal kunst- en vliegwerk om de ECB op een lijn te krijgen. Lagarde is verder ook een voorstander van een meer fiscaal geïnspireerd beleid door de vermogende lidstaten. Ze porde vorig jaar Duitsland nog in die richting maar kreeg een nul op het rekest. Als ervaren politica kent ze de politieke obstakels die de weg naar fiscale stimulus versperren en weet ze regeringsleiders (achter de schermen) misschien alsnog te overtuigen.

Lagarde neemt het roer van Draghi pas over in oktober. Zeker voor de korte termijn ligt het monetair pad allicht vast. De markten rekenen op een renteverlaging met -10 bpn tegen het einde van dit jaar. Toegegeven, de kans daarop is na Lagarde’s aanstelling toegenomen. Toch stellen we vast dat de rentes vandaag ook aan het lange eind van de curve opnieuw en disproportioneel dalen. Zo duikt de Belgische 10j.-rente onder 0%. In Duitsland gaat de 10j.-rente alweer bijna 3 bpn onderuit en nadert ze stilaan de -0.40% depositorente van de ECB. Het suggereert dat beleggers rekening houden met een langdurig en fors soepeler monetair beleid op langere termijn. De notoir monetair en fiscaal orthodoxe Weidmann was in de recente polls favoriet als nieuw ECB-hoofd. Lagarde bevindt zich ontegensprekelijk eerder aan de andere kant van dat spectrum. Maar loopt de markt met de huidige rentedaling hier wel niet erg ver weg?