Einde van een USD-tijdperk?

Van november 2022 tot november 2024 zat de EUR/USD-combinatie ‘geblokkeerd’ tussen 1.0450 en 1.1275. Enter Trump. Aanvankelijk voelde een meerderheid in de markt zich aangesproken door de MAGA-retoriek. Even zag het er naar uit dat EUR/USD helemaal door het ijs zou zakken. De VS had alle troeven: economisch en geopolitiek. Europa was een reus op lemen voeten die door Trump op zowat alle terreinen onderuit kon worden gehaald. (Externe) overschotten waren een nadeel, geen voordeel zo bleek.

Fast forward naar het tijdperk van wederkerige invoertarieven. In twee maanden tijd werd de vermelde handelsband bij het grof huisvuil gezet. Van EUR/USD 1.0140 begin februari schrijven we nu 1.14!. De Trump administratie wil op zich waarschijnlijk wel een zwakkere dollar. Het handelstekort weet je wel. Toch stond het huidige marktscenario waarschijnlijk niet in het plan (als er al een echt plan is natuurlijk). De EUR/USD-opsprong begon in maart als een Europese reflatietrade. Het besef van een te grote afhankelijkheid van de VS duwde Europa/Duitsland weg van fiscale orthodoxie naar investeringen in (militaire) ‘onafhankelijkheid’. Europese rentes, beurzen en de euro veerden op. Midden maart bereikte EUR/USD 1.095. De markt vertrouwde in de (groei)kracht van die Europese tekort-bestedingen, en alvast veel meer dan in het Amerikaanse economisch (tarief)beleid en de dogmatische keuze van niet gefinancierde belastingverminderingen.

Sinds “Liberation Day” zette EUR/USD een nieuwe forse stap hoger van 1.085 tot 1.14. Zonder meer een motie van wantrouwen in de dollar. Trump zette woensdag zijn joker/Trump put in om de ‘Sell America’ trade af te blokken. Niet zozeer om de beursdaling of de USD-daling af te remmen. Wel omdat het anker van het ‘American exceptionalism’ loskomt. Investeerders verliezen het vertrouwen in lange termijn Amerikaanse overheidsobligaties (en dus in de dollar). Hierbij viel gisteren op dat de hernieuwde verkoopdruk in lange Amerikaanse obligaties hand in hand ging met een stijging van Duitse Bunds. De weg is nog lang, maar de markt is op zoek naar een nieuwe veilige haven in het obligatie-universum, weg van de VS.

Waar eindigt dit? Hier nog niet. Zelfs het (volledig) terugdraaien van de handelstarieven is onvoldoende om het vertrouwen te herstellen. Er is ook nog de torenhoge Amerikaanse schuld. Hoe groot is de kans dat Trump fiscaal de tering naar de nering zet en onrealistische belastingverminderingen afblaast? Kort samengevat, de geloofwaardigheid van schuldpapier en de dollar zijn twee kanten van dezelfde medaille. Zolang de rust voor de eerste niet terugkeert, blijft de tweede onder druk staan.

De Fed is hier waarschijnlijk geen deus-ex-machina. Het volstaat deze keer niet om USD liquiditeit in de markt te duwen. De Fed obligaties kopen en daarmee het signaal bevestigen dat de markt alle vertrouwen verloren heeft? Niet evident. Ook aan de andere kant van de USD-vergelijking is hulp niet zo evident. Bij een te snelle daling van USD/JPY wilde de BoJ al wel eens ingrijpen om de te sterke yen af te remmen. Dat is nu niet aan de orde. Uiteraard kan Japan (of een ander land) dit niet oplossen. Bovendien. Wat ga je als CB doen met die USD doen? Beleggen in ‘veilige’ Treasuries? Over China zwijgen we hier sowieso. We zijn ons bewust van de simplistische short-cuts. De boodschap blijft dat de dollar in vrije val dreigt terecht te komen en dat er weinig conventionele mechanismen zijn om dit te stoppen. De technische grafiek zegt dat er nog een kleine weerstand ligt nabij 1.17 alvorens EUR/USD terugkeert richting de top van begin 2021 (1.2344).