In de aanbieding: de VSA

Het is ondertussen een week geleden dat president Trump de wederkerige invoerheffingen voorstelde waarmee hij het onevenwicht op de handelsbalans wil herstellen. Die treden vanaf vandaag in werking. Wie hoopte op enkele last-minute akkoordjes of tijdelijke vrijstellingen, is eraan voor de moeite. Het tegendeel is waar: voor China komt er bovenop de 54% een extra heffing van 50%. Elk product gemaakt in China en vervolgens de Amerikaanse grens overschrijdt, verdubbelt uit het niets in prijs.

De inmiddels iconische kartonnen kaart is nu al het symbool van Trump’s tweede ambtstermijn en blijft voor buitengewoon veel volatiliteit zorgen. In de totale chaos ontwaren we een constante: Sell USA. Dat uit zich in een verzwakkende dollar, zelfs wanneer de markt, zoals opnieuw vandaag, verkrampt. Maar de munt is niet de enige die niet profiteert van zijn (voormalige?) status als veilige haven. Amerikaanse overheidsobligaties worden gedegradeerd. Daarbij geldt: hoe langer de looptijd, hoe groter het risico. En net dat risico neemt de markt kennelijk niet meer, toch niet zonder een stevige toegift onder de vorm van een aanzienlijk hogere rentevergoeding. De snelheid van de reset is duizelingwekkend. De Amerikaanse 30-jarige rente – de langste looptijd – steeg vanmorgen heel even boven de ultra-symbolische 5% uit. Het was het hoogste niveau sinds eind 2023 (5.2%), toen een 16-jarige top. De cumul van de afgelopen drie, nogmaals: drie, dagen bedroeg op dat moment 70 bpn. Het is een regelrechte motie van wantrouwen in het kwaliteitslabel “VS”. Tegen die achtergrond verbaast de geflopte veiling van driejarig overheidspapier gisteren niet. Het is veelzeggend hoe dat de 10- en 30-jarige rente mee hoger sleurde. Vanavond resp. morgen trekt de Amerikaanse schatkist voor die looptijden naar de markt. Die laatste ziet de bui al hangen. Maar een rentestijging van dit formaat in de grootste markt ter wereld is zelfs met alle vertrouwenserosie en oplopende risicopremies hoogst uitzonderlijk. Achter de schermen werkt het verplicht afwikkelen van grote, met geleend geld ingenomen posities als brandversneller, zeker nu de verhandelbaarheid al lager is dan gewoonlijk. In de wandelgangen klinken voorts geruchten dat China de druk in de handelsoorlog met de VS opvoert door de verkoop van Amerikaanse overheidsobligaties. China bezit na Japan de grootste portefeuille en is al enkele jaren bezig met de afbouw ervan.

Wat de onderliggende redenen ook zijn, de geest is uit de fles en ze eist naast de Verenigde Staten nog andere slachtoffers. In Japan trekt de 30-jarige rente met 17 bpn hoger. De Bank of Japan, het ministerie van financiën en de financiële toezichthouder houden spoedberaad. Ook het Verenigd Koninkrijk is eraan voor de moeite. De Britse rente op 30 jaar trekt naar het hoogste peil sinds 1998. De begrotingsbuffer die minister van financiën Reeves vorige maand met veel trekken en sleuren weer op peil kreeg, smelt weg als sneeuw voor de zon. Duitse overheidsobligaties zijn het buitenbeetje. Ze werpen zich op als het veilige alternatief voor de Amerikaanse. Maar voor hoe lang nog, de fiscale “whatever it takes” van Merz indachtig?