Uitkijken naar acties op de wisselmarkt

Niet zo lang geleden wilde ‘zowat iedereen’ een zwakke munt. Het ondersteunde de (buitenlandse) vraag en zou ook helpen de inflatie dichter bij de 2% doelstelling te brengen. Na enkele weken coronacrisis krijgt het ‘voordeel’ van zo’n zwakkere munt alvast een heel ander perspectief.

Even beginnen bij het begin. De hoofdtrend op de wisselmarkt blijft een zoektocht naar de meest liquide en minst risicovolle activa. Iets wat je niet onmiddellijk aan een ‘redelijke’ prijs kan verkopen is per definitie niet veilig. Vandaar de extreme voorkeur voor liquide activa. In de huidige context voldoen bij voorbeeld ook langlopende (vroeger veilig geachte) staatsobligaties of bij voorbeeld ook goud niet meer aan die voorwaarde.
De dollar voldoet wel aan die voorwaarde. Bovendien is er in de huidige context hoe dan ook veel vraag naar USD liquiditeit binnen en buiten de VS. In opkomende landen is veel kredietverlening direct of indirect dollar-afhankelijk. De combinatie diepe markten (liquiditeit) en relatieve schaarste zorgen voor een structurele vraag naar USD. De euro en de yen voldoen misschien wel aan het criterium ‘liquiditeit’ maar spelen een minder grote rol in de internationale financiering en zijn in dit opzicht minder schaars. Ze komen in de wisselmarkt op de tweede plaats. Opvallend was recent ook de relatieve stabiliteit van de Chinese yuan, al kan je je natuurlijk vragen stellen over de vrije verhandelbaarheid.

De extreme honger naar veiligheid en liquiditeit vertaalde zich de voorbije dagen in een vrije val van zowat alle kleine, minder liquide munten, met uitzondering van de Zwitserse frank. De voorbije dagen zagen we dat centrale banken de ongecontroleerde val van hun munt nu willen afremmen. Het is geen voordeel meer, maar dreigt zelfs een groot nadeel te worden. Immers de waarde van je munt bepaalt de koopkracht van je land. Anders gezegd, als je munt fors verzwakt worden essentiële goederen die je hoe dan ook moet blijven invoeren plots veel duurder. Anderzijds heb je, afhankelijk van de productmix van je export, op korte termijn mogelijk weinig concurrentieel voordeel van een zwakke munt als er niet onmiddellijk vraag is voor je producten door de onderbreking van de leveringsketting omwille van corona.
De voorbije dagen dreigden een aantal centrale banken dan ook met interventies in de wisselmarkt om hun munt te ondersteunen. Dergelijke signalen kregen we van de Indische centrale bank, de Australische RBA, de Tsjechische CB en de Noorse CB, en we hebben er ongetwijfeld nog een aantal over het hoofd gezien. In de huidige context is het moeilijk te zeggen wie kans op slagen heeft, maar de geloofwaardigheid is natuurlijk het grootst bij centrale banken van landen met een grote deviezenreserve. Dat gaat meestal ook samen met een (groot) extern oversschot. Banken die onder meer aan dit profiel voldoen zijn de Tsjechische en de Noorse centrale bank. Die laatste moet natuurlijk opboksen tegen de negatieve impact/correlatie van de dalende olieprijs. Eén ‘kleine’ centrale bank vecht voorlopig nog een strijd in de andere richting. De Zwitserse centrale bank zei na de beleidsvergadering vanmorgen dat ze de interventies om de stijging van de frank af te remmen heeft opgevoerd. Ook voor deze munt kan je de vraag stellen in welke mate die de toets van liquiditeit doorstaat.
Nog even terug naar het grote beeld. Voorlopig is er nog weinig van te merken, maar misschien komen we binnenkort wel op het punt waar ‘iedereen’ het voordeel inziet van een zwakkere dollar en men overgaat tot gecoördineerde FX-interventies om de dollar te verzwakken. De landen buiten de VS zijn waarschijnlijk wel al overtuigd. En, was/is ook president Trump geen voorstander van een zwakkere dollar? Eventuele wisselkoersinterventies zijn in de VS de bevoegdheid van de schatkist. Die USD-verkopen zouden dan ook, minstens ten dele, het probleem van gebrek aan USD liquiditeit mee helpen oplossen. Zijn we op weg naar een nieuw soort Plaza-akkoord? Iets om (de volgende weekends?) in het oog te houden.